Od lat Dania znajduje się w czołówce rankingów najszczęśliwszych państw świata. Oczywiste ułatwienia życia, związane z modelem państwa opiekuńczego, stanowią przeciwwagę dla niesprzyjających warunków atmosferycznych i wysokich podatków. Sondaże i badania pokazują jednak, że wysoki status materialny duńskiego społeczeństwa i bezpieczeństwo państwa nie są wystarczającym wytłumaczeniem dla deklarowanego przez Duńczyków poziomu odczuwanego szczęścia.
„Ja już nic nie planuję, nie wiadomo, jak będzie” – takie przekonanie jest dość powszechne wśród pacjentów i ich rodzin. Uzyskanie diagnozy onkologicznej wiąże się z koniecznością wprowadzenia wielu zmian w organizacji codziennego życia, które dodatkowo ulegają ciągłym korektom ze względu na dynamikę leczenia. W związku z tym chorzy przeważnie z niechęcią podchodzą do organizacji czasu, tłumacząc to niepewnością o przyszłość, słabą kondycją fizyczną czy przysłowiowym „zapeszaniem”.
Recepta na zdrowie i lepsze samopoczucie psychiczne jest źródłem poszukiwań wielu pacjentów i ich rodzin. Problemem pozostaje jednak fakt, iż społeczeństwo balansuje w postrzeganiu psychologii pomiędzy przysłowiowym „pitu-pitu”, które na nic się nie przyda, a tajemną wiedzą, którą w rękawie mają psychiatrzy i psychologowie. Powszechne jest życzeniowe nastawienie pacjentów do tego, że tzw. „fachowa pomoc psychoonkologiczna” natychmiast zlikwiduje źródło cierpienia niczym skuteczna tabletka przeciwbólowa.
Jakże rozczarowujące okazują się zalecenia psychologa dotyczące poszukiwania własnych zasobów i pracy nad sobą! Niemożliwym wydaje się, że zaakceptowanie obecnej sytuacji życiowej i podjęcie działania niezależnie od niesprzyjających okoliczności – może przynieść nam ulgę, której potrzebujemy.
.
Nieborak 